Łotwa to często niedoceniany, ale naprawdę interesujący kierunek turystyczny, zwłaszcza dla osób szukających spokojniejszego wypoczynku, kontaktu z naturą i mniej skomercjalizowanych atrakcji
Łotwa ma ponad 500 km linii brzegowej, głównie z szerokimi, piaszczystymi plażami. Kurorty są znacznie mniej zatłoczone niż np. w Polsce. Kraj jest w 50% pokryty lasami, a jeziora (np. Lubāns, Rāzna) i rzeki (Dźwina, Gauja) idealnie nadają się na spokojny wypoczynek, kajaki, biwaki, czy rowery.
Ryga, stolica kraju, jedno z najpiękniejszych miast Bałtyku, ze Starym Miastem (UNESCO), gotyckimi kościołami, hanzeatyckimi kamienicami i secesyjną architekturą.
Zakon Kawalerów Mieczowych
Zakon Kawalerów Mieczowych czyli Bracia Miecza odegrał kluczową rolę w historii terytoriów dzisiejszej Łotwy i Estonii, ale jednocześnie ich historia to podręcznikowy przykład tego, jak nie prowadzić zakonu rycerskiego. Ich upadek był tak spektakularny, że aż groteskowy.
Zakon powstał w 1202 roku w Rydze, z inicjatywy biskupa Alberta von Buxhövdena, niemieckiego duchownego z Bremy, który chciał schrystianizować ziemie pogańskich Liwów, Łatgalów, Semigallów i Estończyków. Byli odpowiednikiem Krzyżaków - ale... znacznie mniej skutecznym i zdecydowanie mniej zdyscyplinowanym.
Kawalerowie Mieczowi podbili znaczną część terenów dzisiejszej Łotwy i Estonii w ramach tzw. krucjat północnych. Ich działalność była brutalna: chrzcili ogniem i mieczem, dosłownie. Wprowadzili niemiecki model feudalny: rycerze (głównie z Niemiec) zajęli najlepsze ziemie, miejscową ludność sprowadzili do roli chłopów pańszczyźnianych. To był początek tzw. baltendeutscher Adel, czyli niemieckiej klasy rządzącej na tych ziemiach aż do XIX–XX w.
W odróżnieniu od Krzyżaków czy templariuszy, Kawalerowie Mieczowi słynęli z braku posłuszeństwa, pogoni za osobistymi łupami i arogancji. Ich reguła zakonna była luźna. Mnóstwo rycerzy przyjeżdżało tylko na krótkie wyprawy dla sławy i zysku - efekt: anarchia i brak strategii.
W 1236 roku Zakon został niemal doszczętnie zniszczony przez Żmudzinów i Semigallów w bitwie pod Saulé. Rycerze uparli się walczyć pieszo na bagnach - mimo że lokalni doradcy odradzali. Zginął mistrz zakonny i większość braci.
Po Saulé w 1237 r. Zakon Mieczowy został wchłonięty przez Krzyżaków jako tzw. gałąź inflancka. Stracili niezależność, co było wyjątkowe w świecie zakonów. A Krzyżacy nigdy ich nie traktowali do końca poważnie – słusznie.
Już w średniowieczu autorzy kronik i poematów ironizowali na ich temat. Nazywano ich "złodziejami dusz" i "kupcami krzyża".
Zakon Kawalerów Mieczowych pozostawił po sobie sieć zamków, niemiecką elitę oraz podwaliny pod przyszłe konflikty narodowościowe na Łotwie. Utrwalił podział klasowy, który ciągnął się aż do XX wieku: niemieccy panowie – łotewscy i estońscy chłopi.
