Położona na południowym wybrzeżu Bałkanów, nad Adriatykiem i Morzem Jońskim, Albania oferuje turystom szeroki wachlarz atrakcji, które przyciągają miłośników przyrody, historii i kultury.
Tirana - Stolica Albanii jest dynamicznym miastem z bogatą ofertą kulturalną i społeczną. Warto odwiedzić Skanderbeg Square, główny plac miasta, z pomnikiem narodowego bohatera Albanii. Miasto oferuje również ciekawe muzea, takie jak Muzeum Historii Narodowej oraz Galerię Sztuki. Tętniąca życiem dzielnica Blloku, znana z licznych restauracji, barów i kawiarni, jest idealnym miejscem na wieczorne wyjścia.
Vlora - to jedno z najważniejszych miast portowych Albanii, położone na południowym zachodzie kraju, nad Morzem Jońskim i Adriatykiem.
Durrës - to jedno z najstarszych miast w Albanii, położone nad Adriatykiem, w zachodniej części kraju. Znane z bogatej historii, pięknych plaż i tętniącego życiem portu.
Zamek Krujë - jest główną atrakcją miasta i jednym z najważniejszych zabytków Albanii. Zbudowany na wzgórzu, oferuje wspaniałe widoki na okolicę. Zamek był główną twierdzą narodowego bohatera Albanii, Gjergja Kastrioti Skanderbega, który w XV wieku prowadził walkę o niepodległość przeciwko Imperium Osmańskiemu.
Skanderbeg
Gjergj Kastrioti Skënderbeu, ok. 1405–1468, był albańskim wodzem i przywódcą, który zasłynął jako bohater narodowy Albanii za walkę przeciwko Imperium Osmańskiemu. Jego postać jest kluczowa dla albańskiej tożsamości narodowej.
Oryginalnie nazywał się Gjergj Kastrioti i pochodził z albańskiego rodu szlacheckiego Kastriotów. Po tym, jak został zabrany jako zakładnik do osmańskiego dworu, przeszedł na islam i służył w armii tureckiej pod imieniem Iskender Bey. Iskander, czyli Aleksander, nawiązanie do Aleksandra Wielkiego, oraz Bey: tytuł feudalny w Imperium Osmańskim, oznaczający wodza lub namiestnika. W skrócie oznaczało to coś w rodzaju "Wielki Aleksander" lub "Wódz Aleksander".
Znaczenie Skanderbega:
- Jest uważany za narodowego bohatera Albanii – jego pomniki stoją m.in. w Tiranie i Kruji.
- Jego flaga (czarny dwugłowy orzeł na czerwonym tle) stała się inspiracją dla obecnej flagi Albanii.
- Był podziwiany w Europie jako symbol chrześcijańskiego oporu przeciwko Turkom.
Jest jedną z najważniejszych postaci w historii Bałkanów, a jego legendę podtrzymują zarówno albańscy historycy, jak i europejscy kronikarze tamtej epoki.
Enver Hoxha
Enver Hoxha (1908–1985) był dyktatorem Albanii i jednym z najbardziej skrajnych komunistycznych przywódców XX wieku. Rządził krajem od zakończenia II wojny światowej aż do swojej śmierci, pozostawiając po sobie państwo skrajnie izolowane, zindoktrynowane i zacofane gospodarczo.
Albański przywódca wykształcony we Francji i Belgii, związany z ruchem komunistycznym. Po wojnie został liderem Komunistycznej Partii Albanii i podporządkował kraj wzorcowi stalinowskiemu.
Czy był szaleńcem?
Z perspektywy historycznej Hoxha nie był szaleńcem w sensie klinicznym, ale jego polityka była ekstremalna, paranoiczna i destrukcyjna. Przykłady:
- Nakazał zniszczenie tysięcy miejsc kultu religijnego – Albania została pierwszym na świecie państwem oficjalnie ateistycznym.
- Wprowadził policyjny reżim oparty na inwigilacji, donosicielstwie i terrorze (tajna policja Sigurimi).
- Wymusił pełną izolację kraju, zakazując kontaktu z zagranicą, nawet podróży.
- Nakazał budowę setek tysięcy bunkrów, bo bał się inwazji z każdej strony.
Wszystko to wynikało nie z szaleństwa w sensie utraty kontaktu z rzeczywistością, ale z ideologicznego fanatyzmu i głębokiej paranoi.
Bunkry Hoxhy
Charakterystyczne dla Albanii niewielkie, betonowe schrony, które rzeczywiście są po całym kraju. Są ich setki tysięcy (szacunki mówią od 173 tys. do 750 tys.) i stały się jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli epoki komunistycznej w Albanii. Ich masowa budowa to efekt paranoicznej polityki Envera Hoxhy, dyktatora rządzącego Albanią od 1944 do 1985 roku.
Hoxha był przekonany, że Albania jest otoczona przez wrogów: najpierw przez Zachód, potem przez Związek Radziecki (po zerwaniu stosunków w 1961), a w końcu nawet przez komunistyczne Chiny (po zerwaniu stosunków w 1978). W wyniku tej izolacjonistycznej paranoi postanowił przygotować kraj na potencjalną inwazję z każdej strony.
Czy miały sens wojskowy? Nie. Właśnie dlatego są często uważane za symbole absurdu dyktatury Hoxhy. Bunkry:
- Nie były częścią systemu fortyfikacji z łącznością i zaopatrzeniem.
- Nie mogły skutecznie powstrzymać inwazji.
- Były trudne do użycia w praktyce – ich wejścia były ciasne, widoczność ograniczona, a warunki bojowe klaustrofobiczne.
