Leżąc w południowo-wschodniej Europie, Serbia oferuje wiele atrakcji dla turystów.
Belgrad - Stolica Serbii, Belgrad, jest dynamicznym miastem z bogatą historią i żywą sceną kulturalną. Warto odwiedzić Kalemegdan – twierdzę z panoramą miasta, Stare Miasto z jego wąskimi uliczkami oraz nowoczesne dzielnice pełne restauracji, barów i sklepów. Belgrad jest również znany z licznych muzeów, w tym Muzeum Narodowego i Muzeum Tity.
Nowy Sad - drugie co do wielkości miasto w Serbii, jest znane z organizowanego co roku festiwalu EXIT, jednego z najważniejszych festiwali muzycznych w Europie. Miasto jest również domem dla pięknych zabytków, takich jak Twierdza Petrovaradin, oraz urokliwego Starego Miasta.
Subotica - to urokliwe miasto położone w północnej części Serbii, blisko granicy z Węgrami. Jest jednym z najważniejszych miast w regionie Wojwodina i oferuje wiele atrakcji turystycznych oraz kulturowych.
Dwugłowy orzeł
Dwugłowy orzeł wywodzi się z Bizancjum – cesarstwo wschodniorzymskie używało go jako symbolu, jednej władzy cesarskiej, ale dwóch sfer wpływu: Wschodu i Zachodu oraz jedności Kościoła i Państwa. Symbol ten stał się znakiem cesarskiego autorytetu.
Serbowie przejęli ten symbol w średniowieczu, szczególnie za panowania dynastii Nemaniczów (XIII–XIV wiek). Chcieli w ten sposób podkreślić swoją niezależność i kontynuację tradycji cesarskiej Bizancjum – szczególnie po koronacji Stefana Dušana na cesarza Serbów i Greków w 1346 r.
Dwugłowy orzeł to jeden z najbardziej majestatycznych i historycznie obciążonych symboli heraldycznych Europy. W przypadku Serbii to nie tylko symbol władzy – to potężne odwołanie do cesarskiej tradycji Bizancjum, do której Serbowie chętnie sięgali od średniowiecza.
Na piersi orła, we współczesnym godle znajduje się czerwona tarcza z białym krzyżem i czterema stylizowanymi literami S (C) – staroserbski symbol narodowy: „Само слога Србина спасава” („Tylko zgoda uratuje Serba”).
Nad orłem – korona królewska (symbol monarchii), Na końcach ogona orła – dwie złote lilie (symbolizujące monarchiczną czystość i związek z europejską heraldyką).
Inne miejsca, gdzie znajdziemy dwugłowego orła:
- Bizancjum – oryginał (złoty orzeł na purpurowym tle).
- Święte Cesarstwo Rzymskie – od XIII wieku, często czarny orzeł na złotym tle.
- Rosja – od czasów Iwana III, który ożenił się z bizantyjską księżniczką; symbol Rosji do dziś.
- Albania – czarny dwugłowy orzeł na czerwonym tle (symbol niepodległości i Skanderbega).
- Czarnogóra – również dwugłowy orzeł, podobny do rosyjskiego, z herbem dynastii Petrović-Njegoš na piersi.
- Herb gminy Szlezwik-Holsztyn
Cebula w kulturze serbskiej – dlaczego aż tak ważna?
Cebulę w Serbii traktuje się niemal z kultem, a to, że dostajesz do obiadu surową, siekaną cebulę bez niczego, nie jest przypadkiem – to część lokalnej tradycji kulinarnej, silnie zakorzenionej w mentalności ludowej.
- „Cebula to lekarstwo” – ludowa mądrość
W serbskiej tradycji ludowej cebula była (i nadal jest) uważana za naturalny lek – na wszystko: przeziębienia, pasożyty, osłabienie, problemy trawienne. Tak jak czosnek w Rumunii – to nie tylko dodatek do jedzenia, ale sposób na przetrwanie.
- Cebula jako „chleb biednego”
W czasach biedy i wsi, zwłaszcza w XIX–XX w., jedzono cebulę z chlebem i solą jako podstawowy posiłek. Do dziś starsze pokolenie Serbów mówi:
„Ako nemaš ništa drugo – hleb, so i luk” czyli: „Jak nie masz nic innego – chleb, sól i cebula”
- Cebula jako nieodłączny towarzysz mięs
W Serbii mięso (grillowane, duszone, pieczone) musi mieć kontrast – dlatego surowa cebula jest podawana, by „przebić tłustość”. Nie chodzi o smak wyrafinowany, ale szczery i ostry. Dlatego dostaniesz jej dużo.
- Symbol męskości i siły
W kulturze ludowej cebula (jak i rakija) była traktowana jako „pożywienie prawdziwego chłopa” – prostego, silnego, niewyrafinowanego.
Nie było miejsca na „surówki” z marchewki – tylko luk (cebula), najlepiej z pieczonym mięsem i domowym chlebem.
- W języku i przysłowiach
„Bez luka i bez brata se ne ide na put” – Nie idź w drogę bez cebuli i bez brata
„On jede luk kao jabuku” – On je cebulę jak jabłko (o twardzielu albo prostaku)
