Ukraina

Tryzub pochodzi z czasów Rusi Kijowskiej, a najstarsze znane jego wersje pochodzą z X wieku. Symbol ten pojawiał się na monetach księcia Wołodymyra Wielkiego, jako znak dynastyczny, rodzaj herbu. W tym okresie nie nazywano go „tryzubem”, a raczej traktowano jako tamgę — osobisty znak władcy, coś w rodzaju sygnetu, podpisu lub pieczęci.

Co przedstawia tryzub? Tutaj jest pole do interpretacji, ponieważ jego pierwotna forma była symboliczna, nie dosłowna. Istnieje kilka teorii, co tryzub miał przedstawiać:

• Ptak (najczęściej sokół lub gołąb) — najpopularniejsza i najbardziej wspierana teoria. Głowa ptaka skierowana w dół (w stronę ofiary), skrzydła po bokach — całość miała symbolizować boską opiekę, szybkość, siłę i duchowe natchnienie. Niektórzy widzą w tym również Ducha Świętego w chrześcijańskim ujęciu (gołębica zstępująca z nieba).
• Stylizowane litery — niektórzy badacze sugerują, że tryzub to monogram — np. składający się z greckich lub staro-cerkiewnosłowiańskich liter. Istnieją też koncepcje, że to graficzne przedstawienie słowa „ВОЛОДИМИР” (Wołodymyr), choć to raczej hipoteza symboliczna niż literalna.
• Symbol władzy i trójjedności — niektórzy widzą w trzech ramionach tryzuba odniesienie do Trójcy Świętej, albo też do trzech sfer władzy: nieba, ziemi i podziemi — co nawiązuje do pogańskich wierzeń Słowian lub ogólnych koncepcji porządku świata.

Tryzub nie był od początku „trójzębem”, lecz raczej znakiem-symbolicznym, najprawdopodobniej przedstawiającym ptaka w locie (najczęściej sokół lub gołębica), z czasem stylizowanym w sposób, który skojarzył się z trójzębem. Jest to jeden z najstarszych symboli państwowych w Europie, a jego korzenie są głęboko zakorzenione w tradycji Rusi Kijowskiej i jej duchowości.

Bardzo zasadne pytanie, ponieważ żyjemy w czasach rozchwianych emocji, spowodowanych nachalną propagandą wojenną ze wszystkich stron. Dzisiejszy obraz Ukraińca oscyluje pomiędzy niezłomnym i szlachetnym wojownikiem o „Wolność Waszą i Naszą” a kaprawym zbójem z widłami, czyhającym na nasze kobiety i dzieci. Najprawdopodobniej z jakimiś chazarskimi korzeniami. Zależnie jakiej propagandy słuchasz.

A jacy są naprawdę? Zwyczajni. Mają ręce, nogi, nie chowają rogów pod kapeluszem ale też nie śmigają ponad drzewami w superbohaterskich trykotach.

Opowiem co przydarzyło mi się we Lwowie, czyli na naszych kresach wschodnich, dotkniętych najbardziej polsko-ukraińskimi animozjami. Mając dzisiejszą wiedzę, wtedy bym tego uniknął, ale się zdarzyło.

Był, a może nadal istnieje, lokal gastronomiczny – Deruny i Piwo. Wspomniane deruny to placki ziemniaczane i jak moje dzieciaki to zobaczyły to oczywiście nabrały ochoty na to danie. Pomyślałem, że skoro maja także piwo, to możemy tam wejść.

Usiedliśmy, przyszedł kelner, złożyliśmy zamówienie i zacząłem się rozglądać po otoczeniu. Okazało się że to lokal fanów Bandery i 14 Dywizji Waffen SS-Galizien, pełen historycznych pamiątek, sztandarów i trofeów.

Co zrobić? Z jednej strony otoczenie ch...we, ale z drugiej jakby to wyglądało, gdybym wyszedł? Że Polak spie...la przed Ukraińcami?

I wiecie co? Było najnormalniej w świecie. Zamówienie zostało zrealizowane, skonsumowane i to bez jakichś wrogich szeptów i spojrzeń. Banderowski kelner, zamiast wylać mi piwo na głowę, po prostu postawił go przede mną. Choć może do niego napluł, jak nie widziałem …

O bardziej oddalonych od Polski rejonach Ukrainy, nawet nie piszę. W Kijowie, Żytomierzu i na Krymie ten konflikt polsko-ukraiński to egzotyka o której do momentu wybuchu wojny większość ludzi nie słyszała.

I żeby było jasne. Nie wybielam i nie relatywizuje zbrodni na Wołyniu.