Jeden z najważniejszych historycznych regionów Ukrainy, kolebki Rusi Kijowskiej i centrum współczesnej tożsamości ukraińskiej.
Region ten to kolebka państwowości wschodniosłowiańskiej – już w IX w. istniały tu osady słowiańskie (m.in. Polanie naddnieprzańscy).
Kijów od IX do XIII w. był stolicą Rusi Kijowskiej – potężnego państwa, którego dziedzictwo sporne jest dziś między Ukrainą, Rosją i Białorusią. W 988 r. książę Włodzimierz Wielki ochrzcił Ruś – co czyni Kijów centrum chrystianizacji regionu.
W 1240 r. Kijów został zniszczony przez Tatarów Batu-chana – upadek miasta symbolizuje koniec potęgi Rusi Kijowskiej. Region dostał się pod kontrolę książąt litewskich, a potem – Korony Polskiej (od unii lubelskiej 1569 r.).
Województwo kijowskie było jednym z największych województw Korony, obejmującym wschodnią Ukrainę. W XVII w. obszar ten był areną powstania Chmielnickiego (1648) i późniejszego chaosu (wojny kozackie, najazdy moskiewskie i tureckie).
Po unii perejasławskiej (1654) – region stopniowo przechodzi pod kontrolę Moskwy.
Centrum regionu stanowi rzeka Dniepr – jeden z największych cieków Europy, o ogromnym znaczeniu komunikacyjnym i symbolicznym. Tereny te to wyżyna naddnieprzańska – pagórkowata, z wąwozami, stepami, terenami leśnymi i nadrzecznymi równinami.
Współczesne obwody historycznie związane z tym regionem: kijowski, czerkaski, częściowo żytomierski, połtawski i czernihowski.
