Miasto i kurort we wschodniej Gruzji w wąwozie Borjomi, znana z wody mineralnej wykożystywanej już od czasów starożytnych.
Borjomi to urocze górskie uzdrowisko i nie mam na co narzekać, ale po tak renomowanym i uznanym ośrodku balneologicznym, gdzie swoje pałace miała rodzina carska, spodziewałem się więcej. Przecież wodę mineralną Borjomi zna cały świat, a słowo Cisowianka czy Kryniczanka nikomu nic nie mówi …
Nie będę się wymądrzał na temat gruzińskiego uzdrowiska, bo byliśmy tam przejazdem w drodze z Batumi do Mcchety i Tbilisi i spędziliśmy jedną noc, z prawosławnej Wielkiej Soboty na Wielkanoc. Już w Polsce okazało się że to, co sądziłem że jest słynnym carskim Parkiem Likani, było w rzeczywistości także słynnym i historycznym, Parkiem Centralnym.
Kto wypoczywa w Brojomi?
Wszyscy. Spotkaliśmy tam Rosjan, Polaków, Włochów ale także, podobnie jak w Batumi, mnóstwo turystów z ciepłych krajów: Arabów, Hindusów Turków i obywateli Izraela. Być może dlatego w samym mieście i na dojazdach do miasta, jest dużo reklam restauracji serwujących kuchnie Halal.
Borjomi to kurort balneologiczny i klimatyczny. W czasach Związku Radzieckiego miał status kurortu sowieckiego. Ze względu na cechy rzeźby i mikroklimatu w Borjomi wyróżnia się kilka obszarów, z których Likan, Fafa i Plateau wyróżniają się szczególnie korzystnymi warunkami do leczenia. Głównym środkiem leczniczym uzdrowiska jest woda mineralna, która służy do picia i zabiegów balneologicznych .
Inne czynniki lecznicze Borjomi to klimatoterapia, leczenie błotem i inne. Najlepszy czas na terapię klimatyczną to czerwiec-październik. Wskazania lecznicze: przewlekłe choroby przewodu pokarmowego, wątroby i dróg żółciowych, zaburzenia przemiany materii, niektóre choroby układu krążenia.
W okolicach miasta znajduje się Park Narodowy Borjomi-Kharagauli, który jest największym parkiem narodowym w Gruzji. Oferuje on malownicze krajobrazy, bogatą różnorodność biologiczną i szlaki turystyczne dla miłośników natury.
Turkusowy Dom Mirzy Rizy Khana
Dom Konsula Generalnego Iranu, zbudowany jako wiejski dom na Kaukazie w 1892 roku. Po śmierci konsula dom o wyjątkowej architekturze zamieniono na sanatorium. Od 2016 roku Firuza, odrestaurowana przez perskich specjalistów, stała się hotelem.
Ten pomnik dziedzictwa kulturowego jest mieszanką pseudomauretańskiej architektury irańskiej, gruzińskiej i europejskiej i odzwierciedla stosunki gruzińsko-perskie.
Sanatorium Firuza przypomina dom perskiego konsula przy ulicy Chonkadze w Tbilisi.
Stara rozlewnia wody Borzhomi
Stary budynek rozlewni wody mineralnej Borjomi został zbudowany w 1894 roku dekretem cesarza Mikołaja Romanowa.
Budynek znajduje się tuż przy głównym wejściu do parku. Tutaj pompowano i butelkowano wodę mineralną Borjomi, w szczytowym okresie do około 1200 butelek dziennie. W innym budynku butelki pakowano do pudełek, a następnie eksportowano na cały świat.
Budynek służył jako fabryka do 1954 roku, następnie wybudowano nową rozlewnię wody mineralnej w Charkhistskali, innej części miasta Borjomi, oddalonej zaledwie o kilometr. Od tego czasu oryginalna fabryka służyła jako centrum rozrywki i rekreacji, mieszcząc scenę, widownię i miejsca do siedzenia.
Kościół św. Mikołaja w Borjomi
Zabytek z XX wieku, znajduje się w centrum Borżomi, w parku nazwanym imieniem Kostawy. Świątynia ma krzyżową kopułę, z absydą we wschodnim ramieniu.
Siedziba Nowej Kawalerii w Borjomi
Zabytek architektury XIX wieku, na terenie parku imienia Merab Kostavy.
Budynek wzniesiono w 1880 roku w stylu pseudogotyckim według projektu Alberta Salzmana. Wraz z otaczającym go parkiem była letnią rezydencją cesarza rosyjskiego Mikołaja II. Budynek wzniesiony jest z kamienia naturalnego, cegły i drewna, elewacje obłożono blokami kamiennymi i okładzinami ceglanymi, a dekorację frontonów, gzymsów i balkonów zdobią rzeźbione drewniane ozdoby.
Budynek był kilkakrotnie przebudowywany. W okresie sowieckim w budynku mieściła się poliklinika, przychodnia chorób skórnych i wenerycznych.
Park Centralny Borjomi
Historia centralnego parku Borjomi sięga ponad 100 lat wstecz, a wodę mineralną odkryto i stosowano jeszcze przed założeniem parku.
W XVII-XVIII wieku w związku z wyludnieniem tych terenów zapomniano o wodach mineralnych, które ponownie odkryto na początku XIX w. W 1841 r. do Bordżomi przybył na leczenie gubernator Gołowin z chorą córką. Po wyzdrowieniu córki wydał dekret mający na celu zagospodarowania źródeł Borjomi. Później w utrzymanie parku zaangażował się książę koronny Michaił Romanow. W 1850 roku, według projektu niemieckiego inżyniera Moldengaura, w dolinie rzeki Borjomula, gdzie znajdowały się źródła wody mineralnej i łaźnie siarkowe, rozpoczęto budowę parku. Wybudowano budynki, tereny rekreacyjne, ogrody letnie i zimowe, mosty na rzece oraz posadzono unikalne gatunki drzew sprowadzone z różnych obszarów chronionych świata.
Park stopniowo zyskiwał wygląd akceptowalny dla przedstawicieli wyższych klas społecznych. Na terenie parku wybudowano rozlewnię wody mineralnej, która jest obecnie zabytkową i jednocześnie jedną z pierwszych elektrowni wodnych.
