Saksonia to kraj związkowy w wschodniej części Niemiec, graniczący z Polską, Czechami i krajem związkowym Turyngia. Stolicą Saksonii jest Drezno.
Saksonia słynie z pięknych krajobrazów - na terenie kraju znajdują się m.in. Góry Rudawskie, malownicze doliny, jeziora oraz obszary chronione, takie jak Park Narodowy Szwajcarii Saksońskiej. Saksonia jest także znana z licznych zabytków, w tym z miast o bogatej historii, takich jak Drezno, Lipsk, Chemnitz i Görlitz. W Dreznie znajduje się m.in. piękna Katedra Frauenkirche, zamek Zwinger oraz zabytkowe dzielnice miasta. Lipsk słynie z pięknej architektury, a Chemnitz z przemysłu i związanej z nim historii.
Saksonia to również region kulturowy - słynie z muzyki klasycznej, w szczególności z Johannem Sebastianem Bachem, który urodził się w Eisenach w sąsiedniej Turyngii. W Saksonii odbywają się liczne festiwale muzyczne, w tym znany na całym świecie Festiwal Muzyki Barokowej w Dreźnie.
W Saksonii znajdują się również liczne muzea, w tym Muzeum Narodowe w Dreźnie, Muzeum Bacha w Lipsku oraz Muzeum Wojskowe w Lipsku. Na terenie kraju można także znaleźć liczne parki rozrywki i atrakcje turystyczne, takie jak słynne parki wodne i parki rozrywki, a także zamek Königstein, który jest jednym z największych zamków na w Europie.
Ludolfingowie
Zwani również dynastią saską. Ich rządy zapoczątkowały nową epokę w historii Niemiec i Europy, kładąc podwaliny pod przyszłe Święte Cesarstwo Rzymskie.
Dynastia wywodziła się z Saksonii, jednego z księstw wschodniofrankijskich. Jej założycielem był Ludolf, książę Saksonii (zm. 866), od którego pochodzi nazwa Ludolfingowie. Jego syn, Otto I Szczodry, oraz wnuk Henryk I Ptasznik odegrali kluczową rolę w umacnianiu potęgi dynastii.
Znaczenie dynastii
- Utworzenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego – Ottonowie oparli je na sile niemieckich księstw i papiestwa.
- Ekspansja na wschód – wspierali misje chrześcijańskie wśród Słowian i Węgrów.
- Związki z Polską – Otton III był protektorem Bolesława Chrobrego, co miało kluczowe znaczenie dla kształtowania się polskiej państwowości.
Po śmierci Ottona III w 1002 roku wygasła dynastia Ludolfingów w linii męskiej, a władzę przejął Henryk II z dynastii Ludolfingów w linii żeńskiej, który zapoczątkował dynastię salicką. Jego śmierć oznaczała koniec marzeń o uniwersalnym cesarstwie i powrót do bardziej niemieckiego charakteru Świętego Cesarstwa Rzymskiego pod rządami Henryka II.
Związki Saksonii z Polską
Polska i Saksonia mają bogate wspólne dziedzictwo historyczne, które sięga średniowiecza i obejmuje zarówno polityczne unie, jak i powiązania kulturalne oraz gospodarcze.
Bolesław Chrobry w 1002 roku zajął Łużyce i spustoszył Miśnię, ale po wojnach z cesarzem Henrykiem II musiał oddać je w 1031 roku.
Najważniejszym okresem w relacjach Polski i Saksonii była unia personalna, gdy władcy Saksonii z dynastii Wettinów objęli tron Rzeczypospolitej. W okresie unii Drezno stało się jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych Europy, a polska szlachta często podróżowała tam w celach edukacyjnych i artystycznych. Saska architektura i sztuka (zwłaszcza barokowa) wywarły ogromny wpływ na Polskę, przykładem jest m.in. Pałac Saski w Warszawie.
Łużyczanie we współczesnej Saksonii
Obecnie Łużyczanie w Saksonii stanowią niewielką, ale aktywną mniejszość narodową, skupioną głównie w regionie Budziszyna (Bautzen) i Kamenz. Pomimo wielowiekowej germanizacji i zmian społecznych nadal starają się zachować swoją tożsamość, choć borykają się z licznymi wyzwaniami.
Szacuje się, że językiem górnołużyckim posługuje się około 20-30 tysięcy osób, głównie w Saksonii.
Coraz więcej młodych Łużyczan wyjeżdża do większych miast, zwłaszcza do Drezna i Lipska, co utrudnia zachowanie języka i tradycji.
Jeśli chcecie skosztować tradycyjnej kuchni łużyckiej, największą ofertę znajdziecie w Budziszynie.
Co "nasi" Sasi mają wspólnego z Sasami brytyjskimi?
Prawic nic, czyli niewiele. Pierwotnie Sasi (Saxones), mieszkali wzdłuż północnego wybrzeża Niemiec – dzisiejsza Dolna Saksonia (Niedersachsen) i część Szlezwiku-Holsztynu. Byli jednym z ludów germańskich: razem z Anglami, Jutami i Fryzami ruszyli w V-VI wieku na Wyspy Brytyjskie, gdy Imperium Rzymskie zaczęło się wycofywać z Brytanii.
Inaczej jest z Sasami z Europy wschodniej. W średniowieczu, po podbojach Karola Wielkiego i rozpadzie struktur starosaskich, tytuł księcia Saksonii przesuwał się coraz bardziej na południowy wschód. Ostatecznie w XIII–XIV wieku tytuł i nazwa Sachsen przylgnęły do zupełnie innego obszaru - dzisiejszego pogranicza Saksonii i Turyngii.
Innymi słowy: nazwa poszła w dziedzictwo feudalne, a nie za konkretnym ludem.
Nie byli to już etniczni Sasi, ale raczej osadnicy z niemieckich ziem, głównie z terenów Saksonii, Turyngii i Frankonii. Byli zapraszani przez królów i książąt do zakładania miast, wydobycia rud, rozwoju rzemiosła i handlu.
