Wenecja Euganejska to obszar we wschodniej części regionu Wenecja Euganejska we Włoszech, położony między Wenecją a Padwą. Nazwa "Euganejska" pochodzi od pasma wzgórz Euganejskich, które znajdują się w tym regionie.
Wenecja Euganejska to region słynący z pięknych krajobrazów, w tym zielonych wzgórz i malowniczych dolin. Obszar ten jest również bogaty w źródła termalne i wody mineralne, co przyczynia się do rozwoju turystyki zdrowotnej.
Wenecja Euganejska jest również znana ze swoich urokliwych miast i miasteczek, w tym Werona, Este, Monselice i Arquà Petrarca - urokliwe miasteczko, w którym mieszkał słynny włoski poeta Francesco Petrarca. Inne ważne atrakcje turystyczne w Wenecji Euganejskiej to wspaniałe wille, parki i ogrody, takie jak Villa Pisani, Villa Barbarigo i Giardino di Villa Barbarigo.
Wenecja Euganejska to również region, w którym można spróbować wyśmienitej kuchni, w tym takich dań jak risotto, polenta i grzyby. Region ten słynie również z produkcji doskonałych win, takich jak Prosecco, Cabernet i Merlot.
Podsumowując, Wenecja Euganejska to piękny i malowniczy region we Włoszech, słynący z pięknych krajobrazów, urokliwych miasteczek, wspaniałych wille i ogrodów, zdrowotnych źródeł termalnych, doskonałej kuchni i win.
Campanile Veneziano - symbol prestiżu i weneckiej dominacji
Podróżując po wybrzeżu Adriatyku, zapewne zetkniecie sie z bardzo chrakterystycznymi elementami architektonicznymi - wysmukłymi dzwonnicami kościelnymi. Można je także zaliczyć do stylu wenecko-romańskiego albo wenecko-gotyckiego, zależnie od epoki, chociaż forma dzwonnicy bywa dość ponadstylowa i trwała w czasie od średniowiecza po renesans. Cechy charakterystyczne tych dzwonnic:
- Kwadratowy przekrój przez całą wysokość.
- Bardzo wysoka, strzelista forma.
- Smukły hełm ostrosłupowy (często z iglicą).
- Często oddzielone od bryły kościoła, stoją jako wolnostojące wieże (podobnie jak dzwonnica św. Marka).
- Budowane z czerwonej cegły lub kamienia, czasem z ozdobami z jasnego kamienia.
Tego typu dzwonnice były symbolem prestiżu i obecności Wenecji na danym terytorium – ich forma była rozpoznawalna i budziła skojarzenia z potęgą Serenissimy. Przeniknęły do Dalmacji, Istrii, a nawet dalej, gdzie Wenecja miała swoje faktorie i wpływy. Często budowano je po rekonkwistach – np. gdy Wenecja przejmowała miasta z rąk bizantyjskich czy słowiańskich, budowano kościoły lub wieże w „macierzystym” stylu jako symbol przynależności do cywilizacji zachodnio-łacińskiej.
Dzwonnice te stały się niemal znakiem firmowym Republiki Weneckiej i jej estetyki, podobnie jak łuki u Rzymian czy kopuły u Bizantyjczyków.
Czy Wenetowie pochodzili znad Wisły?
To kontrowersyjna i wielokrotnie poruszana hipoteza – jej rdzeniem jest identyfikacja Wenedów, o których wspominają m.in. Tacyt, Ptolemeusz i Jordanes, z ludami zamieszkującymi obszary dzisiejszej Polski i Europy Wschodniej.
Niektórzy badacze (głównie w XIX i XX wieku) próbowali utożsamiać Wenetów znad Bałtyku z Wenetami adriatyckimi, co miało uzasadniać tezy o słowiańskim pochodzeniu Wenetów z Wenecji – ale ta teoria została w dużej mierze odrzucona przez współczesną naukę jako anachroniczna i zbyt spekulatywna.
Wenetowie adriatyccy mówili językiem zbliżonym do italskich lub celtyckich, a nie słowiańskich. Wenedowie północnoeuropejscy mogli być wspólnym określeniem ludów niegermańskich zamieszkujących wybrzeże Bałtyku – ale nie ma dowodów, że byli spokrewnieni z adriatyckimi Wenetami.
