Île-de-France to region administracyjny w północnej Francji, obejmujący Paryż i jego najbliższe okolice. Jest to najludniejszy i najbardziej zurbanizowany region Francji, a także kluczowe centrum polityczne, gospodarcze i kulturalne kraju. Dla turysty to jeden z najbardziej atrakcyjnych regionów Europy — nie tylko ze względu na Paryż, ale też liczne zamki, parki, miasteczka i zabytki rozrzucone po okolicznych departamentach.
Île-de-France to region, który warto eksplorować także poza granicami Paryża – zwłaszcza jeśli interesują Cię historia, sztuka, architektura i przyroda.
Francja Właściwa
Nazwa Île-de-France brzmi tak, jakby odnosiła się do jakiejś prawdziwej lub rdzennej Francji, a wszystko poza nią miało być czymś innym. I w istocie - nazwa ma głębokie znaczenie historyczne, które sięga czasów wczesnego średniowiecza.
Skąd się wzięła ta nazwa?
Île-de-France to rdzeń domeny królewskiej — teren, który bezpośrednio należał do króla Francji w średniowieczu, w czasach gdy wielu potężnych feudałów (np. książęta Normandii, Akwitanii czy hrabiowie Szampanii) rządzili półniezależnie. Ta „wyspa” była więc wyspą władzy królewskiej wśród morza feudalnych posiadłości. To właśnie w tym sensie „Île-de-France” była „prawdziwą Francją”, a reszta dopiero z czasem była „przyłączana” do niej politycznie lub kulturowo. W X–XII wieku królowie z dynastii Kapetyngów rządzili de facto tylko tym regionem — i stopniowo budowali swoją władzę, wychodząc z tej „wyspy”.
Czy inne regiony czuły się „mniej francuskie”?
W praktyce tak - Francja przez wiele stuleci była państwem wieloregionalnym, z bardzo silnymi tożsamościami lokalnymi: Normandia, Bretania, Burgundia, Prowansja… Wszystkie miały własne języki, prawa i często były bardziej związane z innymi potęgami niż z królem Francji.
Święty Dionizy - Saint Denis
Postać św. Dionizego (fr. Saint Denis) jest niezwykle ważna dla historii religijnej i kulturowej Île-de-France, a jego wpływ – zarówno rzeczywisty, jak i legendarny – jest widoczny w całym regionie.
Św. Dionizy był pierwszym biskupem Paryża i jednym z najwcześniejszych misjonarzy chrześcijańskich we Francji (wówczas Galii). Działał najprawdopodobniej w III wieku, w czasach prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Decjusza lub Waleriana.
Według tradycji, został wysłany z Rzymu razem z Rustykiem i Eleuteriuszem, aby ewangelizować Lutecję (starożytny Paryż). Jego działalność chrystianizacyjna szybko przyciągnęła uwagę władz rzymskich. Został aresztowany, torturowany i ścięty na wzgórzu Montmartre (nazwa pochodzi prawdopodobnie od „Mons Martyrum” – „Wzgórze Męczenników”).
Najbardziej znanym elementem legendy o św. Dionizym jest motyw cefaloforii (z gr. kephalē = głowa, phoros = niosący). Po dekapitacji, św. Dionizy miał wstać, podnieść swoją odciętą głowę, i przejść kilka kilometrów, głosząc kazanie o pokucie, aż upadł w miejscu, gdzie dziś stoi Bazylika Saint-Denis.
To cudowne wydarzenie zainspirowało wiele przedstawień ikonograficznych, gdzie św. Dionizy trzyma własną głowę w dłoniach. Był on również inspiracją dla licznych legend o innych „cefaloforach” w hagiografii zachodniej.
W miejscu, gdzie miał zakończyć swój cudowny marsz, wzniesiono bazylikę Saint-Denis – pierwotnie opactwo benedyktyńskie, a później pierwszą gotycką świątynię w historii (jej przebudowę zapoczątkował opat Suger w XII wieku).
