Stolica i najludniejsze miasto Francji. Centrum polityczne, ekonomiczne i kulturalne kraju.
Wszyscy znają te filmiki z Paryża, ze stadami szczurów pod wieżą Eiffla i koczowiskami imigrantów w centrum miasta. Dlatego do stolicy Francji jechałem z mieszanymi uczuciami, których nie łagodziły doświadczenia z frankofońskiej części Belgii, pławiącej się w oparach kapusty i moczu, oraz z południa Francji, gdzie doświadczyłem absurdalnego niedoboru i niechęci miejscowych do piwa w restauracjach.
Paryż od lat uchodzi za jeden z najchętniej odwiedzanych miast na świecie, a dla wielu turystów to wręcz synonim romantycznej Europy. Przyciąga ich nie tylko ikoniczna Wieża Eiffla, Luwr czy katedra Notre-Dame, ale także klimat miasta – kawiarnie, spacery nad Sekwaną i wyobrażenie o „artystycznym” życiu Paryżan.
Dla turystów z USA Paryż to często pierwszy kontakt z Europą i spełnienie marzenia o „starym świecie” – z jego historią, architekturą i kuchnią. Miasto oferuje także bogatą ofertę muzealną, modę z najwyższej półki i kuchnię, która fascynuje smakoszy z całego świata. Wśród najczęściej odwiedzanych miejsc są też Montmartre, Pałac Wersalski, a nawet... paryskie cmentarze, jak Père-Lachaise, gdzie spoczywa m.in. Jim Morrison.
Krótko mówiąc: Paryż to klasyka turystyki światowej – i nie bez powodu.
Paryskie Metro
Métro de Paris - to jeden z najbardziej charakterystycznych i najstarszych systemów metra na świecie. Ma ogromne znaczenie historyczne i urbanistyczne, a także kulturowe, a jego secesyjne wejścia są symbolem Paryża.
Budowę rozpoczęto w 1898 roku, kiedy to Londyn (1863), Budapeszt (1896) i Glasgow (1896) miały już metro, jest więc czwartym najstarszym systemem kolei podziemnych w Europie.
Paryskie metro ma największą liczbę stacji przypadającą na 1 km² miasta w Europie. Dzięki gęstości, większość punktów w centrum Paryża znajduje się w promieniu 500 m od stacji metra.
Większość linii kursuje codziennie od ok. 5:30 do 1:15, w piątki i soboty — do 2:00. Bilety obowiązują w systemie zintegrowanym z autobusami i tramwajami (tzw. ticket t+).
Jardin du Luxembourg - Ogrody Luksemburskie
Ogrody Luksemburskie (fr. Jardin du Luxembourg) i znajdujący się w nich Pałac Luksemburski (Palais du Luxembourg) są jednym z najbardziej znanych i eleganckich miejsc w Paryżu - ale ich nazwa i pochodzenie często budzą pytania, bo nie mają bezpośredniego związku z dynastią luksemburską znaną z historii Czech, Węgier czy Niemiec.
Nazwa pochodzi nie od dynastii, lecz od François de Luxembourg, szlachcica z rodu Luksemburgów-Saint-Pol, który miał w tym miejscu rezydencję (tzw. „hôtel particulier”) pod koniec XVI wieku. Czyli: „Luksemburski” oznaczało „należący do pana z Luksemburga”, nie zaś pochodzący od dynastii królów Czech i cesarzy.
Kiedy w 1612 roku królowa Maria Medycejska (wdowa po Henryku IV) kupiła tę posiadłość, rozpoczęła budowę wielkiej rezydencji — obecnego pałacu — zachowując nazwę od poprzedniego właściciela.
Ogrody Luksemburskie to park w stylu francuskim o powierzchni 23 ha, obecnie otwarty dla wszystkich, ale historycznie służył elitom.
Budowę pałacu rozpoczęto w 1615 r., zakończono ok. 1645 roku jako rezydencję królowej wdowy. W czasie rewolucji służył jako więzienie a po 1800 roku jest siedziba francuskiego senatu. Pałac jest w stylu wczesnobarokowym, wzorowany na pałacu Pitti we Florencji (Maria Medycejska była Florentynką).
Grand Palais, Petit Palais i most Pont Alexandre III
Grand Palais, Petit Palais i most Pont Alexandre III tworzą jedną spójną koncepcję urbanistyczno-architektoniczną, powstałą na potrzeby Wystawy Światowej w 1900 roku (Exposition Universelle). Zostały zaprojektowane jako monumentalne wejście do Paryża od strony mostu nad Sekwaną, które miało symbolizować francuski prestiż, nowoczesność i sztukę przełomu wieków – tzw. Belle Époque.
Te trzy obiekty zostały zaprojektowane jako monumentalna oś: Esplanade des Invalides → Pont Alexandre III → Grand & Petit Palais → Champs-Élysées → Place de la Concorde.
Pont Alexandre III nazwany jest tak, na cześć cara Aleksandra III, ojca Mikołaja II – symbol francusko-rosyjskiego sojuszu, a przy budowie zastosowano stalowy łuk, który zapewnił, że most jest nisko zawieszony (by nie zasłaniać widoku), ale bez podpór w rzece – techniczny cud jak na koniec XIX w.
Place de la Concorde i egipski obelisk z Luksoru
Place de la Concorde (Plac Zgody) to największy plac w Paryżu i jedno z najbardziej symbolicznych miejsc w historii Francji - zarówno tej pełnej przepychu, jak i krwawej. Zbudowany w 1755 r. jako Place Louis XV, z pomnikiem króla pośrodku.
W czasie Rewolucji Francuskiej (1792) przemianowany na Place de la Révolution: to tutaj stała gilotyna gdzie stracono m.in. Ludwika XVI i Marię Antoninę, a także Robespierre’a.
Po 1795 r. nazwano go Place de la Concorde – czyli „Plac Zgody” – jako gest pojednania po czasach terroru.
W centrum placu stoi dziś obelisk z Luksoru, który sam w sobie jest wyjątkowym symbolem spotkania dwóch cywilizacji: starożytnego Egiptu i nowoczesnej Francji. Obelisk to najstarszy obiekt stojący na placu - ma ponad 3300 lat. Zastąpił pomnik króla – ironicznie królowie zostali obaleni, ale faraon pozostał.
Plac Vendôme, Kolumna Wielkiej Armii i Hotel Ritz
Jeden z najbardziej eleganckich, klasycznych i symbolicznych placów Paryża. Reprezentuje arystokratyczny i imperialny styl, ale też współczesny luksus – z jego marmurami, złotem i nazwiskami z najwyższej półki. To serce paryskiej biżuterii, haute couture i historii cesarza Napoleona.
Inspiracją dla Kolumny Wielkiej Armii była rzymska kolumna Trajana. Jest wysoka na 44 metry i została odlana z brązu, z 1200 armat zdobytych na wrogach. Powstała w latach 1806–1810 z polecenia Napoleona I jako pomnik bitwy pod Austerlitz.
Hôtel Ritz Paris został otwarty w roku 1898 przez Césara Ritza – pioniera luksusowej hotelarki. Zajmuje część dawnego pałacu na Place Vendôme i gościł m.in.:
- Coco Chanel mieszkała tam przez 30 lat
- Ernest Hemingway, którego imieniem nazwano bar w hotelu
- Lady Diana – wyszła z hotelu Ritz w dniu śmierci (1997)
Wieża Eiffla
Najbardziej rozpoznawalnych symboli nie tylko Paryża, ale całej Francji i świata. Zbudowana jako tymczasowa konstrukcja na Wystawę Światową w 1889 roku, stała się trwałym i kultowym elementem panoramy miasta – i zarazem ikoną epoki przemysłowej.
Początkowo wieża była krytykowana przez artystów i intelektualistów jako „szpetna stalowa latarnia”. Słynny cytat: „Wieża Eiffla to jedyne miejsce w Paryżu, z którego jej nie widać” – miał to powiedzieć pisarz Guy de Maupassant, który jadał w jej restauracji tylko dlatego.
Z czasem wieża zdobyła popularność jako cud techniki, a po upływie pierwotnych 20 lat miała zostać rozebrana – ale przetrwała, m.in. dzięki wykorzystaniu w telegrafii wojskowej.
Île de la Cité
Wyspa, na której znajduje się katedra Notre-Dame, to Île de la Cité (czyli Wyspa Miasta). To historyczne serce Paryża – miejsce, gdzie zaczęła się historia miasta ponad 2000 lat temu. Można ją uznać za symboliczne i geograficzne centrum Paryża.
Jedna z dwóch naturalnych wysp na Sekwanie w obrębie Paryża (druga to Île Saint-Louis). Nazwa pochodzi od łacińskiego civitas – „miasto”, bo tu było pierwotne centrum osadnictwa. Powierzchnia: ok. 22,5 ha – nieduża, ale pełna zabytków.
W czasach średnioweicza wyspa była siedzibą królów Franków aż do XIII wieku – potem przenieśli się do Luwru, a następnie do Wersalu. Znajdowała się tu m.in. Conciergerie – dawny pałac królewski i więzienie (gdzie osadzona była Maria Antonina).
Katedra Notre-Dame w Paryżu
Cathédrale Notre-Dame de Paris, czyli Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu. Jeden z najważniejszych i najbardziej znanych zabytków gotyku na świecie - zarówno jako dzieło sztuki i architektury, jak i jako symbol duchowy oraz historyczny Francji.
Katedra powstała na miejscu wcześniejszego kościoła Saint-Étienne, który z kolei stał na fundamentach świątyni rzymskiej a kamień węgielny, w roku 1163, położył biskup Maurice de Sully w obecności papieża Aleksandra III.
Notre-Dame to dojrzały gotyk francuski z elementami romańskimi w dolnych partiach.
W północnej nawie bocznej znajduje się Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej (Notre-Dame de Czestochowa), powstała z inicjatywy polskiej emigracji - głównie po II wojnie światowej.
Najsłynniejszą relikwią związaną z katedrą Notre-Dame jest Korona Cierniowa Chrystusa. Jej historia jest niezwykła, pełna podróży, zmian właścicieli, symbolicznego znaczenia i – co najważniejsze – ocalenia w pożarze Notre-Dame w 2019 roku. Relikwia ma postać okrągłego, splecionego wieńca z trzcinowatych gałązek (bez cierni), o średnicy ok. 21 cm. Ciernie (które są oddzielnymi relikwiami) zostały rozproszone po różnych kościołach Europy. W średniowieczu pojedyncze ciernie (często oprawione w złoto lub relikwiarze) trafiały do:
- katedry w Chartres, Reims, Amiens, Pizie, Kolonii, Pradze, Londynie, itd.
- W Polsce jeden z cierni miał się znajdować np. w klasztorze w Czerwińsku nad Wisłą.
Korona była prawdopodobnie przechowywana w Jerozolimie, a później w Konstantynopolu. Cesarze bizantyjscy czcili ją jako jedną z najważniejszych relikwii Męki Pańskiej. W 1238 r. cesarz łaciński Baldwin II, w trudnej sytuacji finansowej, zastawił relikwię weneckim bankierom.
Ludwik IX Święty, król Francji (1214–1270), wykupił ją za ogromną sumę i uroczyście sprowadził do Paryża w 1239 roku. Uważał się za jej opiekuna – jako symbol Bożego posłannictwa królów Francji. Dla przechowywania Korony, Ludwik IX zbudował na wyspie Cité w Paryżu wspaniałą gotycką Sainte-Chapelle (ukończoną w 1248 r.). Górna kaplica została zaprojektowana jako relikwiarz w skali architektonicznej – pełna światła i barwnych witraży.
15 kwietnia 2019 roku wybuchł pożar katedry Notre-Dame – dach i iglica runęły. Korona Cierniowa znajdowała się w skarbczyku w zakrystii – tuż obok głównego korpusu świątyni. Dzięki bohaterskiej akcji strażaków i księdza Jeana-Marca Fourniera, relikwia została wyniesiona z ognia i ocalona. Obecnie przechowywana tymczasowo w Luwrze, do czasu zakończenia odbudowy katedry.
Quartier Latin - dzielnica uniwersytecka
Dzielnica Łacińska - najbardziej znana dzielnica uniwersytecka Paryża, która przez wieki była centrum intelektualnym Francji.
Nazwa pochodzi od języka łacińskiego, którym posługiwano się na średniowiecznych uniwersytetach. Znajduje się na lewym brzegu Sekwany, głównie w 5. dzielnicy Paryża.
To miejsce pełne wydziałów, instytutów, bibliotek, kawiarni studenckich i księgarni. Od wieków kojarzona z buntowniczym duchem, intelektualizmem i... tak, często również z lewicowymi (lub skrajnie lewicowymi) ruchami akademickimi.
Hôtel de Cluny przez wieki był blisko związany ze środowiskiem uniwersyteckim, choć sam nie należał do Uniwersytetu Paryskiego w sensie formalnym. Opactwo Cluny było potężne intelektualnie i duchowo - jego opaci często mieli wpływ na uniwersytety, także Sorbonę. W średniowieczu i renesansie paryskie kolegia (w tym Sorbona) miały często własne domy gościnne i patronów duchownych, a Hôtel de Cluny należał do tej sieci wpływów. Niektóre źródła wskazują, że opaci z Cluny zasiadali w radach związanych z uniwersytetem lub patronowali niektórym profesorom teologii.
Obecnie mieści Muzeum Sztuki Średniowiecznej – słynne np. z cyklu arrasów „Dama z jednorożcem”. Znajduje się tuż obok Sorbony, przy bulwarze Saint-Michel. W ogrodach pałacu znajdują się ruiny term rzymskich (Thermes de Cluny).
Montmartre
Montmartre, Plac Pigalle i Moulin Rouge to trzy pojęcia, które razem tworzą jedną z najbardziej barwnych, kontrastowych i historycznie naładowanych części Paryża - pełną sztuki, bohemy, grzechu i turystyki.
To dzielnica skupiona wokół wzgórza Montmartre (130 m n.p.m.) w 18. dzielnicy Paryża. Nazwa pochodzi od Mons Martyrum – wzgórze męczenników, gdyż wg tradycji tu stracono św. Dionizego, pierwszego biskupa Paryża.
Pigalle to plac u podnóża Montmartre, między Sacré-Cœur a Grands Boulevards.Kiedyś elegancka dzielnica burżuazyjna i kulturalna a potem centrum nocnego życia, erotyki, seks-shopów i teatrzyków rewiowych. Dziś tochę stracił dawny charakter, nadal jednak przyciąga turystów, choć klimat jest raczej podświetlony czerwonym neonem niż artystyczny.
Bazylika Sacré-Cœur de Montmartre
Bazylika Sacré-Cœur de Montmartre (czyli Najświętszego Serca Jezusowego na Montmartre) to jedna z najbardziej charakterystycznych budowli Paryża — zarówno ze względu na swój styl architektoniczny, jak i symbolikę religijno-polityczną. Została zbudowana w latach 1875–1914, a konsekracji dokonano w roku 1919 (po I wojnie światowej).
Bazylika nie była budowana wyłącznie jako akt pobożności, lecz jako symbol odkupienia narodowego. Powody:
- 1870 – klęska Francji w wojnie z Prusami (upadek II Cesarstwa, oblężenie Paryża)
- 1871 – Komuna Paryska, krwawy i radykalny bunt, który miał swą ostatnią redutę właśnie na Montmartre
- Francja była podzielona: republikanie – monarchiści, świeccy – katoliccy, i budowa Sacré-Cœur miała być znakiem pokuty, odnowy moralnej i chrześcijańskiego zjednoczenia narodu
Sercem Jezusa próbowano zadośćuczynić za zło moralne, które - jak uważali konserwatyści - sprowadziło na Francję nieszczęścia. Umieszczona na wzgórzu – widoczna z wielu części Paryża, staje się „duchową cytadelą” miasta.
W bazylice trwa wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu – od 1885 roku, bez przerwy, nawet podczas okupacji niemieckiej.
Bazylika jest dziś jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Paryżu – po Wieży Eiffla i Luwrze. Można wejść na kopułę, skąd roztacza się jeden z najlepszych widoków na Paryż.
Galerie Vivienne
Galerie Vivienne to jeden z najpiękniejszych i najbardziej eleganckich pasaży handlowych w Paryżu - a zarazem doskonały przykład architektury „passages couverts”, czyli zadaszonych galerii z XIX wieku, które poprzedziły współczesne centra handlowe.
Zbudowana w 1823 r. przez François Jeana Delannoya, architekta aktywnego w okresie restauracji Burbonów.
Bourse de commerce
Niezwykły budynek o długiej i wielowarstwowej historii – od hali zbożowej, przez giełdę towarową, aż po współczesne muzeum sztuki współczesnej. Obiekt ten dosłownie i symbolicznie łączy świat handlu i kultury.
Pierwotnie stał tu Pałac Katarzyny Medycejskiej, czyli Hôtel de Soissons, z którego zachowała się tylko jedna część: kolumna astronomiczna (Colonne Médicis), widoczna do dziś obok rotundy.
Palais Garnier
Ikoniczny gmach Opery Paryskiej, jeden z najsłynniejszych teatrów operowych na świecie. Imponuje zarówno architekturą, jak i historią, a jego nazwa pochodzi od architekta, który go zaprojektował – Charles’a Garniera.
Powstała z polecenia Napoleona III, jako część wielkiej przebudowy Paryża prowadzonej przez barona Haussmanna. Miała być monumentalną siedzibą Cesarskiej Opery, godną nowoczesnego imperium.
Panteon w Paryżu
Monumentalna budowla na Wzgórzu Świętej Genowefy (Montagne Sainte-Geneviève), w łacińskiej dzielnicy Paryża (Quartier Latin). Początkowo wzniesiony jako kościół, dziś pełni rolę świeckiego mauzoleum największych postaci francuskiej historii.
Inicjatorem budowy był Ludwik XV jako wotum za wyzdrowienie z ciężkiej choroby a kościół ukończono w latach 1758-1790. W czasie rewolucji francuskiej (1791) sekularyzowany – zamieniony w świecki Panteon.
Wzorowany na rzymskim Panteonie, ale z klasycystyczną fasadą przypominającą grecką świątynię. Kopuła wzorowana częściowo na św. Piotrze w Rzymie
To najważniejsze świeckie mauzoleum Francji, spoczywają tam m.in.:
- Voltaire (1791)
- Rousseau (1794)
- Victor Hugo (1885)
- Émile Zola
- Louis Braille
- Pierre i Marie Curie (Marie jako pierwsza kobieta uhonorowana za własne zasługi)
- Alexandre Dumas (ojciec) – przeniesiony w 2002
- Joséphine Baker – w 2021, jako symbol walki o wolność i równość
Kościół Saint Eustache w Paryżu
Kościół Saint-Eustache to jedna z najbardziej imponujących świątyń w Paryżu – często niedoceniana przez turystów, którzy skupiają się na Notre-Dame czy Sacré-Cœur. Leży tuż przy Forum des Halles, w samym sercu dawnej dzielnicy targowej Paryża, i jest symbolem przejścia między gotykiem a renesansem. Budowę rozpoczęto w 1532, ukończona dopiero w 1637.
Kościół kupców i cechów – pobliskie Les Halles były sercem handlowego Paryża, a Saint-Eustache było niejako parafią rynku lub, jak mówimy w Polsce - kościołem farnym.
Saint-Eustache słynie z jednych z największych organów we Francji, składających się z 8 tysięcy piszczałek. Grywał tu m.in. Franz Liszt.
Chrzty, śluby i pogrzeby znanych osób:
- Chrzest Richelieu (1585)
- Msza pogrzebowa Mozarta (choć sam zmarł w Wiedniu)
- Pogrzeb Mirabeau, rewolucjonisty
- Ludwik XIV przyjmował tu komunię jako chłopiec
Kościół St Etienne du Mont
Kościół Saint-Étienne-du-Mont (św. Szczepana z Góry) to jeden z najbardziej niezwykłych i niedocenianych zabytków Paryża, położony tuż obok Panteonu, na Wzgórzu Świętej Genowefy w 5. dzielnicy. Choć nie jest aż tak znany jak Notre-Dame czy Sacré-Cœur, jest prawdziwą perłą architektury sakralnej – zarówno pod względem duchowym, artystycznym, jak i historycznym.
Przez wieki związany z uniwersytetem i elitami intelektualnymi Paryża.
W kościele znajdują się relikwie św. Genowefy, patronki Paryża – przeniesione tutaj po zniszczeniu jej pierwotnego opactwa w czasie rewolucji. Przez wieki było to centrum kultu św. Genowefy, miejsce pielgrzymek i procesji w okresie zaraz i kryzysów
Znane osoby związane z kościołem:
- Blaise Pascal, genialny matematyk i filozof, został tu pochowany
- Jean Racine, dramaturg klasyczny, również spoczywa w tym kościele
Kościół Saint Germain l`Auxerrois
Kościół Saint-Germain-l'Auxerrois to jeden z najstarszych i najbardziej symbolicznych kościołów w Paryżu. Położony jest naprzeciwko Luwru, tuż obok ratusza 1. dzielnicy, i stanowi ważny punkt odniesienia w historii miasta. Nazwa pochodzi od św. Germana z Auxerre, biskupa z V wieku, który odwiedził Paryż w 429 r.
Początki kościoła sięgają VII wieku, ale obecna budowla to efekt wielu przebudów od XII do XVI wieku. Najwięcej zachowało się z okresu gotyku płomienistego i renesansu.
W średniowieczu był kościołem parafialnym dworu królewskiego, zanim powstała kaplica w Luwrze. Kościół był świadkiem wielu królewskich ceremonii i nabożeństw żałobnych.
To właśnie z wieży tego kościoła 24 sierpnia 1572 r. wybrzmiał dzwon dający sygnał do rozpoczęcia masakry hugenotów (protestantów) w Noc św. Bartłomieja. Ta rzeź rozpoczęła się od morderstwa admirała Coligny i objęła całą Francję.
Centre Georges Pompidou
Centrum sztuki współczesnej i kultury, które od momentu swojego powstania wzbudzało ogromne emocje – od zachwytu po oburzenie. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych budynków Paryża, znanym ze swojej awangardowej, „odwróconej” architektury.
Centre Pompidou słynie z przełomowej koncepcji: elementy techniczne (instalacje, rury, windy) zostały umieszczone na zewnątrz, a nie – jak zwykle – ukryte wewnątrz. Dzięki temu wnętrze pozostało otwartą, elastyczną przestrzenią wystawową, łatwą do modyfikacji.
Co znajduje się w środku?
- Musée National d’Art Moderne
- Bibliothèque publique d'information (BPI)
- IRCAM - Instytut badań nad muzyką i akustyką.
- Kino, księgarnie, restauracje, taras widokow
Forum des Halles
Ogromny kompleks handlowo-kulturowy i komunikacyjny w centrum Paryża, zbudowany na miejscu dawnych hal targowych (Les Halles) – serca handlowego Paryża przez wieki. Obiekt łączy funkcje centrum handlowego, węzła komunikacyjnego RER/metro i strefy publicznej, a przy tym jest symbolem kontrowersyjnych przemian urbanistycznych Paryża XX wieku.
Kino Le Grand Rex
Jedna z najbardziej rozpoznawalnych sal widowiskowych Paryża – nie tylko przez swoją monumentalną skalę, ale i przez unikatowy wystrój w stylu Art déco i fantasy. To miejsce, które łączy złotą erę kina z nowoczesnością.
Zbudowany z inicjatywy producenta Jacques’a Haïka, dystrybutora Charliego Chaplina we Francji.
W czasie II wojny światowej był zajęty przez Niemców i służył jako kino propagandowe. W latach 80. chciano go przekształcić w supermarket – protest społeczny uratował budynek. Neonowa wieża na fasadzie jest jednym z najbardziej charakterystycznych punktów nocnego Paryża.
La Samaritaine
Jedno z najsłynniejszych i najbardziej charakterystycznych paryskich domów towarowych – symbol luksusu, elegancji i historii handlu w Paryżu. Leży między Sekwaną a Luwrem, tuż przy Pont Neuf.
Pod koniec XIX i na początku XX wieku budynek kilkukrotnie rozbudowywano – pojawiły się:
-
Art Nouveau (architekt Frantz Jourdain): przeszklone dachy, stalowe konstrukcje, mozaiki.
-
Art Déco (Henri Sauvage): geometryczne fasady i eleganckie detale z lat 20.
Cmentarz Père-Lachaise
Najsłynniejsza nekropolia Paryża i jeden z najbardziej znanych cmentarzy na świecie. Łączy w sobie historię, sztukę, romantyzm i pewną aurę tajemnicy. Znajduje się w 20. dzielnicy, na wschodzie miasta.
Założony w 1804 roku na polecenie Napoleona Bonaparte, który uznał, że „każdemu obywatelowi należy się godne miejsce spoczynku”. Nazwa pochodzi od ojca François de la Chaise (Père Lachaise) – spowiednika Ludwika XIV, który mieszkał w tym rejonie.
Początkowo cmentarz nie cieszył się popularnością – był za daleko od centrum. Dlatego władze postanowiły przenieść szczątki słynnych osób, m.in. Moliera i La Fontaine’a, aby przyciągnąć uwagę mieszkańców – i zadziałało.
Église Sainte-Clotilde
Neogotycka bazylika położona w 7 dzielnicy Paryża, niedaleko Zgromadzenia Narodowego i pałacu Inwalidów.
Choć dziś nie jest świątynią tłumnie odwiedzaną przez turystów, pozostaje żywą parafią w bogatej, dyplomatycznej dzielnicy. W jej cieniu często odbywają się koncerty organowe i muzyki klasycznej. Jest też symbolem XIX-wiecznego odrodzenia katolicyzmu po rewolucji francuskiej.
Hôtel des Invalides i Musée de L`Armée
Hôtel des Invalides i mieszczące się w nim Musée de l’Armée to jedno z najważniejszych miejsc związanych z historią wojskowości we Francji
Luwr - Palais du Louvre
Palais du Louvre to nie tylko jeden z najsłynniejszych muzeów świata, ale przede wszystkim rezydencja królewska, której historia sięga średniowiecza.
